zondag 21 oktober 2012

Best friends forever?!

Ik: we werden van achteren aangereden toen we op een scooter Rhodos aan het verkennen waren.
Willekeurig persoon: wow, en toen?!
Ik: ik belandde in coma en liep o.a. hersenletsel op, waardoor ik nu blijvende beperkingen heb
Willekeurig persoon: heftig! En je vriendin?
Ik: zij heeft er gelukkig lichamelijk niets aan over gehouden
Willekeurig persoon: jullie zijn zeker heel erg naar elkaar toegegroeid na zo’n heftig ongeluk
Ik:  het tegenovergestelde is jammer genoeg waar
Willekeurig persoon: nou, als X en ik zoiets mee zouden maken, zouden we helemaal vrienden voor het leven zijn. Wij zouden elkaar nooit laten vallen en er altijd voor elkaar zijn. Zoiets schept een band. Ik weet 100% zeker dat onze vriendschap niet verandert door een ongeluk. 


Tsja.
Als ik vijf jaar geleden dit gesprek had gevoerd, waarbij ik ‘de willekeurig persoon’ zou zijn, had ik hetzelfde gezegd. Mandy (niet haar echte naam) en ik waren vriendinnen voor het leven. We kenden elkaar ruim 7 jaar, hadden ideeën om samen de wereld rond te reizen en maakten plannen om later het bejaardenhuis op stelten te zetten. Niets kon ons en onze vriendschap breken……….

Tot de klap.
Die ene klap op Rhodos waardoor er zoveel veranderde. Ook tussen ons.

Vanuit de psychologie reageert men vanuit één van de drie primaire reacties op traumatische gebeurtenissen: vechten, vluchten of bevriezen (Freeze, fight or flight).

Ik had geen keus: vechten. Ik moest wel. Vechten om te kunnen (over)leven. Vechten om opnieuw te leren praten, eten, lopen. Vechten voor een normaal leven.
Mandy verstarde en vluchtte. Ontkenning werd haar nieuwe beste vriend.
Niets erover willen horen. Niets erover willen zien. Ogen dicht, handen over haar oren en het is nooit gebeurd.
Haar familie? Idem dito.

Nog steeds is ze op de vlucht. Als we elkaar tegenkomen doet ze net alsof ze me niet ziet. Ze negeert me en vlucht weg. Zelfs gedag zeggen is teveel moeite.

Daarom richt Ik me tegenwoordig liever op alle mensen om me heen die er wél voor me waren en er gelukkig nog steeds zijn.

Maar toch. Soms steekt het. Waarom konden we geen vrienden blijven? Ik kan er toch ook niets aan doen dat WIJ zijn aangereden? Ik weet het niet…

Het enige wat ik weet is dat het echt waar is: echte vrienden leer je pas kennen wanneer je ze nodig hebt.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten